De teerlingen zijn geworpen! We gaan samen op pelgrimstocht naar Compostella.
"We" zijn mijn jongste broer Ive (69) en ik, Guy (74).
Dit is mijn broer
En dat ben ik, klimmend
op de Via Francigena op weg naar Rome
We gaan de “via de la plata” lopen die we in Sevilla starten om meer dan 1000 km noordelijker en meer dan 50 dagen later in Compostella aan te komen.
Vertrek 24 april 2019 naar Sevilla.
De Via de La Plata (zilverweg) was ooit een Romeinse weg die Itálica, 10km ten noorden van Sevilla, en Asturica Augusta, vandaag Astorga, verbond. Op die weg liggen steden met veel historie: Merida, Salamanca, Cacérès, Zafra etc. De arabieren hebben ook deze wegen gebruikt om het Iberische schiereiland te veroveren. In de middeleeuwen werd het een route voor de pelgrims die het graf van de apostel Sint Jacob al dan niet verplicht, wilden bezoeken.
Met ons “hebben en houden” in onze rugzak, zullen we van albergue naar albergue stappen waar we telkens met andere pelgrims zullen overnachten. Met etappes van niet veel meer dan 20 km per dag zullen we tot halfweg juni onderweg zijn.
We zullen beginnen bij warm weer in Andalucië en eindigen met de wisselvaligheid van Galicië in Santiago de Compostella. We zullen bergachtig gebied door kruisen soms tot bijna 2000 mt.
Het zal vanalles worden: eenzaamheid, hitte, klimmen, dalen, slechte en goede bedden, krampen in de benen, vermoeidheid, pijnlijke voeten maar ook de schoonheid van de natuur, kultuur en vooral de eenvoud van het leven met hopelijk fijne onverwachte ontmoetingen.
Ik zie velen denken “hoe halen ze het in hun hoofd en op die ouderdom”… het antwoord is poep simpel: doorbreken van de banaliteit van elke dag, het gevoel van vrijheid, meditatie en de smaak van het avontuur. We zijn nieuwsgierig naar “kunnen we het nog?”! Het antwoord zullen ergens half juni kennen.
12 jaar geleden ben ik voor eerst naar Santiago de Compostella gestapt: de eerste keer langs de camino Francès, de 2de keer via de camino primitivo. Vorig jaar werd het de Via Francigena met vertrek nabij Carrara en aankomst St Pietersplein in Rome. En steeds is het hetzelfde: de eerste 10 dagen is het afzien afzien en nog eens afzien want je lichaam went maar langzaam aan de nieuwe omstandigheden. Maar het gevoel als je aankomt is immens. Je kan dat niet uitleggen aan wie het nooit heeft meegemaakt.
Dus deze keer zal het ook wel lukken….
De volgende blog zal gaan over voorbereidingen….
Commentaires